Trzydziesty szósty - Historia Severusa [część 2]

PERSPEKTYWA KAI

  Siedziałam jak wmurowana. Jakim cudem mogli znać moją przyszłość? Jak to możliwe, że wiedzieli jakie podejmę decyzje i jakie będą ich konsekwencje, mimo że sama nawet nie wiedziałam o tym, co mnie spotka.

  - Niby jak? - szepnęłam po chwili.

  - Mama mi opowiadała.. Ona razem z ojcem udała się do profesor Trelawney i profesorka popadła w ten swój trans i powiedziała jakąś przepowiednię o tobie.

  - Chwila, chwila. - Uniosłam dłoń w geście, by zaczekała. - Przecież tata nawet nie wierzy tej wariatce.

  - Najwidoczniej jeśli chodzi o rodzinę, to wierzy. Ale podobno nic się jeszcze nie zaprzeczyło, jeśli chodzi o treść przepowiedni.
  - To jakiś absurd! - Pokręciłam z niedowierzaniem głową. - Ta dziwaczka cały czas mówi te swoje duperele!
  Avada patrzyła na mnie z pewnym zrozumieniem w oczach.
  - Pokażę ci coś.
  - Niby co?
  - Wspomnienie, jak się o tym wszystkim dowiedziałam.
  Patrzyłam na nią chwilę. Pokiwałam głową.
  - Przez myślodsiewnię?
  - Nie. Przez legilimencję.
  Złapała mnie za dłonie i spojrzałam prosto w jej brązowe oczy. Było w nich coś, co powodowało, że nie chciałam spuścić wzroku.

  Znalazłam się w jakimś salonie. Chwileczkę.. nie w jakimś, tylko w tym, który jest u mnie w domu! Stałam pod ścianą w salonie, pod moim dachem, gdzie się wychowywałam. Rozejrzałam się. Za oknem prószył śnieg. Czyli była to przerwa zimowa. Na pewno po tych całych wydarzeniach we Wrzeszczącej Chacie..
  Na kanapie siedziała mama z Avadą. Były pogrążone z totalnej ciszy. Można było usłyszeć tylko odgłosy tańczących płomieni w kominku.
  - Mamo, dlaczego właściwie nasza rodzina była przez te całe lata rozdzielona? - odezwała się po chwili brązowooka.
  - To zbyt skomplikowane...
  - Mamo, proszę. Chcę wiedzieć. Mam już piętnaście lat, więc pojmuję bardzo wiele rzeczy. Ta sprawa dręczy mnie od wielu lat. Domi też. Kaję na pewno również.
  Matka wzięła głęboki oddech i westchnęła ciężko.
  - Tylko nic nie mów Kai. Dobrze?
  - Mamo, mów.
  - Obiecaj.
  - Nie, nie obiecam, jeśli to będzie coś ważnego.
  - No to nic ci nie...
  - Mów! - podniosła głos zniecierpliwiona.
  Ponownie westchnęła.
  - Chodzi o przepowiednię. Dotyczącą właśnie Kai. Trelawney jeszcze przed waszym porodem ją przepowiedziała. Nie poszlibyśmy do niej, tylko Dumbledore kazał nam się z nią spotkać. Podobno Severus wiedział o co chodzi, jednak mnie w to nie wtajemniczył. Byliśmy tam krótką chwilę, a ona popadła w ten swój zwykły trans i wypowiedziała przepowiednię...
  - A skąd wiadomo, że to chodzi o Kaję? I że w ogóle te "proroctwo" jest prawdziwe?
  - Av, proszę nie przerywaj mi. Wolę to powiedzieć szybko, nim ojciec wróci do domu. Znam treść tej przepowiedni i było tam jasne, iż właśnie o nią chodzi. O jej przyszłych decyzjach, zachowaniach, konsekwencjach... Razem z ojcem ustaliłam.. No dobra, głównie on ustalił - poprawiła się, widząc jednoznaczne spojrzenie córki - że nasz rodzina będzie musiała przez jakiś czas żyć oddzielnie.
  - Ale dlaczego ją wziął do tego domu, a nie na przykład mnie i Domi?
  - Nie mogę ci tego powiedzieć.
  - Wiem, wprawdzie odwiedzał nas niemalże codziennie wieczorami, ale wy obydwoje zatailiście przed nami i Kają, że w ogóle istniejemy!
  - Avada, uspokój się. Po prostu taka była konieczność.
  - A konkretniej? - warknęła.
  - Kaja będzie miała misję do spełnienia, z której może nie wyjść żywa.

  Powróciłam do rzeczywistości. Znów siedziałam w Pokoju Wspólnym Slytherinu i Avada dalej trzymała mnie za dłonie. Patrzyłam na nią, cała pobladła na twarzy. Wyswobodziłam dłonie z jej uścisku i wstałam.
  - Kaja...?
  - Chcę być sama... - szepnęłam i poszłam do dormitorium. Zamknęłam za sobą drzwi i opadłam na łóżko.
  Nie mogłam w to uwierzyć. Co się dzieje? Nic nie rozumiałam...
  "Kaja będzie miał misję do spełnienia, z której może nie wyjść żywa."
  Tylko jedno wiedziałam:
  Mogę zginąć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dzień dobry, dobry wieczór!
Długo nie było rozdziału. Przepraszam, wena robiła swoje. A jak wenę miałam, to chęci uciekały :(
Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda :)
Pozdrawiam,
Klaudia.