Dwudziesty szósty - Wrzeszcząca Chata

PERSPEKTYWA AVADY

  Otworzyłam oczy. Z podłogi na której leżałam wyłaniała się zimna temperatura. Podniosłam się na łokciach i się rozejrzałam. Było strasznie zimno. Posadzka była z drewnianych desek, w których w niektórych miejscach brakowało. Tapety były porozrywane ze ścian. Próbowałam sobie przypomnieć, co się wydarzyło.

  Sen. Przebudzenie z krzykiem. Opuszczenie dormitorium. Kierowanie się do Domi. Atak dwóch nieznajomych na mnie i…

  Kaja.

  Dźwignęłam się na nogi ostrożnie i podtrzymałam się ściany. Otworzyłam już usta by wypowiedzieć jej imię, jednak nim wydałam jakikolwiek dźwięk to drewniane drzwi się otworzyły i ktoś rzucił jakąś dziewczynę na podłogę i zatrzasnął wejście.

  - Kaja! – zawołałam, gdy ją rozpoznałam i kucnęłam szybko.

  Z trudem pociągnęłam ją pod ścianę i ustawiłam w pozycji siedzącej. Przykucnęłam obok niej. Uniosła głowę i spojrzała na mnie.

  - Av… Nic ci nie jest?... – spytała cicho drżącym głosem.

  - Nie… Co się stało? Kto to był?

  - Nic się nie stało… - odparła po chwili.

  Wyczułam, że panuje nad swoim łamiącym się głosem. Coś musiało się wydarzyć. Coś, o czym nie chciała mówić.

  - Kaj… Przecież widzę… - Przyjrzałam jej się uważnie. – Gdzie masz swój szlafroczek? O ile dobrze pamiętam, to miałaś go na sobie.

  Rozejrzała się. Podniosła się z trudem i przeszła kawałek, trzymając się zniszczonych mebli. Zgarnęła jakiś koc i, opierając się o ścianę, otrzepała go. Podeszła do mnie i kucając, okryła mnie nim szczelnie. Sprawdziła, czy jestem dokładnie nim opatulona.

  - Nie znajdę jeszcze jednego koca by bardziej cię ogrzać – szepnęła po chwili.

  - Mam dwuczęściową piżamę z długimi spodniami i długim rękawem. A ty w samej koszuli nocnej, w dodatku zniknął twój szlafroczek.

  - Nie zniknął, tylko… - Urwała. – Chodź. – Usiadła obok mnie i przytuliła mocno do siebie.

  Oddałam uścisk mocniej. Czułam, że przytula mnie ostatkami sił. Zadrżała lekko.

  - Hej… Kaja co się wydarzyło?

  - Nic takiego Av, naprawdę…

  - Przecież widzę.

  - Nie chcę o tym mówić…

  - Spróbuję ci pomóc…

  Zadrżał jej podbródek. Wiedziałam, że próbowała zachować zimną krew.

  - Cruciatus… - szepnęła po chwili. – A później… - Potrząsnęła głową.

  - Ka…

  Urwałam słysząc, jak drzwi się powtórnie otworzyły. Przytuliła mnie znacznie mocniej.

  - Wzywają cię, Avado.

  Skądś znałam ten głos…

  - Ona nie pójdzie, w szczególności z tobą Johnson.

  Więc to ten Sebastian nas uprowadził?! Ale kto był…

  - Zamknij się Snape. Nie masz nic do gadania. Mike z nią sobie pomówi.

  - Już wiem czym jest według was „rozmowa” – warknęła, ale poczułam jak zaczęła się trząść. Nie luzowała uścisku.

  - Oj nie martw się skarbie – uśmiechnął się szyderczo. – Wieczorem będzie powtórka. Tylko tym razem będzie nam lepiej, o ile nie zmusisz mnie do ponownego rzucenia Cruciatusem.

  Od razu zrozumiałam.

 - Nigdzie nie pójdę! – zawołałam.

  - Nic ci się nie stanie, o ile będziesz posłuszna. – Złapał mnie za ramię i odciągnął od Kai, a gdy tylko chciała mnie do siebie przyciągnąć, dostała zaklęciem torturującym.

  Wrzasnęłam jej imię i Johnson wyciągnął mnie siłą z pomieszczenia.

***

  - Czego od nas chcesz, Malfoy? – warknęłam.

  - W sumie to nic. Po prostu chcę cię bliżej poznać. – W jego oczach pojawił się błysk.

  - A Kaja?

  - Kaja to nie moja działka.

  - „Działka”?! A to my jakimiś przedmiotami jesteśmy?! Nie jesteśmy waszą własnością!

  - Ale jesteście zdane na naszą łaskę. Masz. – Rzucił mi jakąś torbę, którą od razu złapałam.

  Mike spojrzał znacząco na swojego towarzysza, który tylko kiwnął głową i opuścił pomieszczenie, zostawiając mnie samą z blondynem.

  Torba była miękka. Otworzyłam ją i ujrzałam moje ubrania. Na pewno była w niej niemalże cała moja garderoba.

  - Idź do siostry i się ubierz. Jej nie dawaj, bo Sebastianowi by się to nie spodobało. To moja własna wola. Lepiej się strzeż i bądź mi posłuszna.

  Złapał mnie mocno za ramię i ciągnął tą drogą, którą prowadził mnie Johnson. Otworzył drzwi i ujrzałam rudego, który ocierał jakąś szmatką swoje ostrze. Rozpoznałam na szmatce krew.

  - Sebastian zostaw ją na razie, bo później nie będzie miała sił – odparł Malfoy i wepchnął mnie do pokoju, po czym razem z towarzyszem odeszli, zatrzaskując za sobą drzwi.

  Spojrzałam na nią energicznie.

  - Co on ci zrobił?! – Odłożyłam torbę i podeszłam do niej szybko.

  Trzymała mocno swoje udo. Pomiędzy jej palcami leciała krwista ciecz.

  - Co masz w tej torbie?... Co Mike ci zrobił?

  - Nic. Skądś wziął wszystkie moje ciuchy z dormitorium i mi je dał, by nie było i zimno…

  - To się ubieraj, bo się jeszcze przeziębisz! Natychmiast!

  - Ty też się ubierzesz.

  - Nie. Ja nie. – Pokręciła szybko głową. – Jak Johnson znów… to wszystko rozerwie, a masz ładne ubrania… Nie…

  - Kaja…

  - Naprawdę Av…

  - Ale…

  - Proszę… Ubierz się ciepło…

  Schowałam się i przebrałam. Poczułam się lepiej – jeżeli można w obecnej sytuacji tak to nazwać.

  Wyszłam z ukrycia i spostrzegłam, że opiera się o ścianę. Podeszłam do niej, a ona osunęła się na ziemię. Kucnęłam przed nią w pośpiechu.

  - Kaj… Co on właściwie ci tutaj zrobił?

  - Postawiłam się… Wściekł się i nagle wyciągnął sztylet i… i mi go z siłą wbił… Malfoy nic ci nie zrobił? – zmieniła szybko temat.

  - Nic. Tylko dał mi tą torbę… Czemu oni w ogóle nas uprowadzili w…

  - Do Wrzeszczącej Chaty.

  Spojrzałam na nią zdziwiona.

  - Skąd…?

  - Johnson mówił jak wtedy… Po prostu powiedział, że nie opuścimy Wrzeszczącej Chaty.

  Ściskała mocniej swoją ranę.

  Sięgnęłam po torbę i wyjęłam jedną z luźniejszych bluzek. Złożyłam ją jak chustę i owinęłam nią jej udo. Syknęła z bólu. Zawiązałam delikatnie, ale zarazem dokładnie.

  - Boli… - szepnęła roztrzęsionym głosem.

  Pierwszy raz w czasie naszego pobytu w tej chacie, przyznała się, że odczuwa jakiś ból. Ale przynajmniej wiemy, że jesteśmy niedaleko Hogwartu.

  - Wiem… - Usiadłam obok. – Kaja… - odezwałam się po chwili. – A twój naszyjnik od Stephanie? Wtedy jak Draco testował o co z nim chodzi, to zadziałał… Dlaczego tym razem nie?

  - Nie mam pojęcia… - Chwyciła serduszko. – W Pokoju Życzeń podejrzewałam, co on zamierzał zrobić… Tutaj to się na tym nie skupiałam, bo wcześniej rzucił na mnie dużo Cruciatusów… i nie byłam zdolna do myślenia, takiego jasnego…

  - A teraz z tym sztyletem?...

  - To było niespodziewanie… Jestem wymęczona…

  - Myślałam, że ten wisiorek cię ZAWSZE obroni.

  - Ja też tak myślałam…

  Sięgnęła do zapięcia naszyjnika i ściągnęła go.

  - Co ty…?

  Kucnęła przede mną i zgarnęła moje włosy na jeden bok i założyła mi ozdobę. Poprawiła go. Uniosłam na nią wzrok i napotkałam jej oczy. Był w nich smutek, ból, ale i również opiekuńczość i odpowiedzialność.

  - Kaja, to twój naszyjnik…

  - Noś go. Potrafisz dosłownie w KAŻDEJ sytuacji racjonalnie myśleć. Dzięki niemu nic ci się nie stanie. Jestem tego pewna. – Zamyśliła się chwilę. – Nie miej go zakrytego. Musisz go mieć na widoku.

  - Ale ty go potrzebujesz.

  - Teraz on mi nic nie da Avada. Proszę, noś go…

  Pokiwałam po chwili głową.

  - Będę.

  Uśmiechnęła się blado.

  Podziwiałam jej odwagę i poświęcenie. Oddała mi swoją jedyną „broń” po to, by mnie chronić. Żałowałam, że spotkałam się z nią dopiero pierwszego września. Przytuliłam ją mocno.

  Po chwili drzwi gwałtownie się otworzyły. Sebastian wszedł do pokoju.

  - Już wieczór. Czas tylko dla nas, skarbeńko – uśmiechnął się parszywie i odciągnął ją ode mnie.

  Nim zareagowałam, zniknęła w ciemności, razem z jednym z naszych zapaśników. Drzwi znów były zamknięte.

  Wiedziałam jedno.

  Nie dam rady pomóc Kai.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

PLAN OGÓLNY NA RS - W SENSIE ROZDZIAŁÓW!

"Rodzina Snape" będzie podzielona na dwie części! (planowo)

Część pierwsza (która teraz jest) -> Pierwszy semestr

Cześć druga -> Drugi semestr

Część I będzie miała 30 rozdziałów. Część II chyba też, chociaż może nawet dojdę do 100 rozdziałów! Zobaczymy jak to się wszystko potoczy.

---------

Macie kolejny rozdzialik :3

OSTRZEŻENIE!

Przyszły rozdział będzie miał fragment 18+ ! Oczywiście będzie on odpowiednio "zaznaczony", więc jeśli ktoś nie lubi czytać takich scen, to będzie mógł to spokojnie pominąć.

Pozdrawiam bardzo cieplutko :3

Kaja.