Dwudziesty - Próba odkrycia

  Zwołałam Dracona, Avadę, Domi i Blaise’a na krótkie spotkanie. Musieliśmy omówić sprawę tego testamentu. O co mogło chodzić Stephanie, kiedy go pisała. Na co te kosmetyki? Na co te fiolki?

  Byliśmy w Pokoju Życzeń. Zażyczyliśmy sobie małe, wygodne pomieszczenie. A skoro ma być wygodnie, to znajdował się tylko rozpalony kominek, a na ziemi było pełno poduszek, i miękkich pufów.

  Usiedliśmy w jednym kręgu. Przeczytałam na głos cały testament Stephanie. Było mi lżej i umiałam powstrzymać emocje w trakcie czytania, dzięki bliskości Dracona. Nie chciał usiąść przy Blaisie, tylko przy mnie… Aż zrobiło mi się tak przyjemnie miło. Zabini natomiast usiadł obok Avady. Zerkałam na nich i od razu wiedziałam, że coś między nimi iskrzy. Ucieszyłam się na tą myśl. Idealnie się dopasowują.

  Przez parę minut była pomiędzy nami wszystkimi cisza. Patrzyłam tępym wzrokiem na pismo autorki tego dokumentu. Nie widziałam prawie w ogóle w tym wszystkim sensu.

  - Dobrze… Może omówmy jakoś po kolei każdą z tych jakby wątków? – odezwała się Av.

  Kiwnęłam głową.

  - To może najpierw to z Blaisem: Blaise'owi Frankowi Zabini oddaję wszelkie moje gadżety umożliwiające na wszelkie ściąganie na każdym przedmiocie. Szczerze to ja już sama nie wiem, co w tym może być nie zrozumiałego… Po prostu, żeby mógł ściągać. Ale… Steph miała takie gadżety?

  - Miała – odparł Zabini. – Często ściągała na Historii Magii.

  - Tobie to się faktycznie może przydadzą – zdołałam się na delikatny uśmiech.

  - Czyli z Diabłem mamy załatwione. Spróbujmy teraz moje – odezwał się Draco.

  - Draconowi Lucjuszowi Malfoy oddaję moją cenną szkatułkę wykonaną ze srebra, w której znajdują się jego i moje pamiątki z przeszłości, z nadzieją, iż pomogą mu w przyszłości.

  - Jak pamiątki z przeszłości moją mu pomóc w przyszłym życiu? – zastanowiła się Domi. – Tam na pewno są jakieś zdjęcia tylko.

  - Ale w przyszłości? – spytała Avada. – Co ma to w ogóle wspólnego?

  - Nie mam pojęcia… - szepnęłam.  – Dobra… Teraz od Ciebie Av: Avadzie Joanne Snape oddaję moją osobistą kosmetyczkę samo stworzonymi przeze mnie kosmetykami, które uwielbia, z myślą, że będą jej w przyszłości przydatne. – Zastanowiłam się przez chwilę. – Ona robiła te kosmetyki z jakieś tajemnej substancji… Używałaś ich właściwie?

  - Nie, ale bardzo mi się podobały, jednak mi nie pozwoliła ich używać… Zawsze zostawały nietknięte – zmarszczyła brwi.

  - Mi tam kosmetyki kojarzą się z kobietami agentkami, które muszą nosić przebrania, by ich nie rozpoznano – odparł blondyn.

  Coś w tym może być. Ale jaki związek może mieć to z Avadą? Dlaczego też akurat jej oddała te kosmetyki? Czemu nie pozwalała ich nikomu używać?

  - Dobra teraz Domi… - spojrzałam na treść. - Domi Kathleen Snape oddaję drewnianą skrzyknę o średnich rozmiarach, w której znajdują się fiolki z moimi wspomnieniami, mając nadzieję, że znajdzie w nich odpowiedzi na przyszłe pytania.

  - Ale na jakie znów pytania? – spytała niebieskooka. – A wspomnienia to tak jak pamiętnik. Tylko zarezerwowane dla tego, do kogo należy owa rzecz…

  - Jesteś też inteligentna. Ty byś bardziej pasowała do Ravenclawu – brunet spojrzał na nią. – Może w tych fiolkach są zawarte pewne sekrety?

  - Ja nie wiem naprawdę… W ogóle nie rozumiem tego testamentu… Nic nie jest tu wprost napisane… Dobra dam wam te wszystkie rzeczy i możemy wrócić do siebie.

  - A ty? – odezwała się cała reszta.

  - Co ja?

  - Tam coś było na początku o jakimś naszyjniku – odpowiedział Dracon.

  Kiwnęłam lekko głową. Jednak podałam najpierw przydzielone im rzeczy. Draconowi szkatułkę, w której były pamiątki. Blaise’owi te całe gadżety, które znalazłam w jej kufrze. Avadzie kosmetyczkę, a Domi drewnianą skrzynkę. Wróciłam na swoje miejsce, po czym sięgnęłam ponownie po kartkę.

  - Kai Gabrielle Snape oddaję mojego zajączka-pluszaka oraz mój naszyjnik, który mam nadzieję dostarczy jej bezpieczeństwo. 

  - Jak jakiś pluszak może dostarczyć bezpieczeństwo?

  - Nie chodzi o pluszaka, tylko o naszyjnik, Blaise – wyjaśniłam. Wyciągnęłam naszyjnik spod bluzki, odpięłam i przejrzałam się jemu. – Przecież to zwyczajny naszyjnik, niby jak ma mnie ochronić?

  - Może przetestujemy? – zaproponował Draco.

  Spojrzeliśmy na niego zdziwieni.

  - Niby jak? – zapytałam.

  Chłopcy wymienili między sobą spojrzenia.

  - Blaise pozwalam ci, tylko nie przeginaj.

  - Ale Avada tu…

  - Av będziesz zła? – zwrócił się do mojej siostry.

  - Nie wiem co zamierzasz zrobić, dlatego nie wiem, czy będę.

  - No to muszę sam to zrobić – oznajmił Ślizgon i spojrzał na mnie tymi swoimi stalowymi oczami.

  - Co zamierzasz zrobić? – popatrzyłam na niego niepewnie i zapięłam z powrotem naszyjnik, ale go nie schowałam pod bluzką.

  - Tylko proszę… Nie przestrasz się, dobrze?

  - Co zamierzasz zrobić? – powtórzyłam, wstając z poduszki i cofając się o krok do tyłu.

  On również wstał, jednak się nie odezwał. Podszedł do mnie i złapał w pasie. Nie wiedziałam jak reagować. Nie wiedziałam, co on chce zrobić. Zaczynało mnie to powoli przerażać.

  - Blaise mów szybko, jak on zamierza to sprawdzić! – warknęła cicho Avada.

  Widziałam jak on tylko pokręcił szybko głową. Przeniosłam wzrok na oczy blondyna. Widziałam w jego oczach lekki strach, ale i powagę i zdecydowanie. Poczułam, jak mocniej mnie objął. Przyparł mnie do ściany, że aż zadrżałam z powodu tego chłodu. Nagle wokół nas pojawiła się ścianka, przez co byliśmy w maleńkim pomieszczeniu. Rozejrzałam się szybko i spostrzegłam, że większość miejsca zajmuje łóżko posłane w białą pościel i w białe poduszki. Spojrzałam na niego szybko.

  - Draco… - szepnęłam.

  Jednak zdawało się, że on w ogóle nie reaguje na mój głos. Spróbowałam go od siebie odepchnąć, lecz on był ode mnie silniejszy. Zaczął się bawić rąbkami mojej koszulki. Zadrżałam. Szybko mi ją ściągnął, a ja dalej próbowałam go od siebie odepchnąć, jednakże bez skutku. Zbliżył dłoń do zapięcia biustonoszu.

  - PUŚĆ MNIE! – wrzasnęłam przerażona.

  Nagle małe serduszko, zawieszone na naszyjniku zaświeciło i uderzyło w Dracona, przez co wypadł z pomieszczenia. Ścianki zniknęły, a ja założyłam szybko bluzkę z powrotem. Schowałam się w kącie nadal wystraszona tym, co się wydarzyło.

  Blondyn podniósł się z podłogi.

  - Czyli już wiemy, jak ma cię to chronić – odezwał się.

  - Draco zwariowałeś! – zawołały jednocześnie moje siostry.

  - Ale przynajmniej jedno odkryliśmy, o co chodzi w testamencie – upierał się.

  - Mogłeś innym sposobem – warknęła Domi.

  Spojrzał na mnie. Podszedł i znów mnie objął, jednak szybko się od niego odsunęłam, ściskając w dłoni wisiorek z naszyjnika.

  - Kaja… - szepnął.

  - Mogłeś inaczej. Co by było, gdyby nie o to chodziło z naszyjnikiem?! Zrobiłbyś ze mnie swoją dziwkę?! – krzyknęłam i szybko wybiegłam z Pokoju Życzeń. Zbiegłam na błonia i usiadłam pod drzewem. Skuliłam się. Chciałam mu dzisiaj powiedzieć, że go kocham, a teraz? Muszę o nim zapomnieć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak pisane na szybciutko ;)

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! <3