Ósmy - Dziwne zachowanie

3 grudnia 1995

PERSPEKTYWA AVADY! *

 Była już druga w nocy, a w dormitorium byłam tylko ja z Elsą. Kai nie było. Domi też gdzieś zniknęła... Zaczęłam się martwić.

 Wstałam po cichu z łóżka i bez zbędnego hałasu, założyłam buty i sweter. Sprawdziłam, czy Els jeszcze śpi. Spała.

 Wymknęłam się na palcach z dormitorium i ruszyłam do pokoju wspólnego. No cóż... Pomińmy to, że na podłodze leżał Blaise w samych bokserkach i koszuli. Na stówę pił, gdyż spostrzegłam na stoliku kilka butelek Ognistej Whisky.

 Pokręciłam głową.

 Zmierzyłam dalej. Wypowiedziałam hasło, po czym ostrożnie przemieszczałam się przez chłodne korytarze w lochach. Musiałam uważać, by ani ojciec, ani woźny Filch z tą swoją durną kotką, panią Norris mnie nie przyłapali.

 Wyszłam z lochów i znalazłam się w sali wejściowej. Chciałam pójść w stronę ruchomych schodów, gdy nagle usłyszałam charakterystyczne skrzypnięcie frontowych drzwi. Schowałam się szybko za jednym z posągów. Gdy dotknęłam zimnej skały, po moich plecach przeszły chłodne dreszcze. 

 Z dworu wyszły dwie postacie. Chwila...

 - DOMI?! KAJA?! - zawołałam, nie myśląc o tym, że ktoś nieproszony może mnie usłyszeć.

 Dziewczyny szybko do mnie podbiegły.

 - Gdzie wy...?

 - Błagam... Nie teraz, Av - szepnęła Domi. Była przerażona. Tak jak Kaja. Rozglądnęła się i uciekła na górę.

 Chciałam już ruszyć do lochów, jednak Kaj mnie zatrzymała i pociągnęła znów do naszej kryjówki. Posłałam jej pytające spojrzenie. Ta tylko przyłożyła palec do swoich warg na znak, bym była cicho i cierpliwie czekała. 

 W następnej chwili wskazała głową za posąg w stronę głównego wejścia Hogwartu. Spojrzałam tam.

 - Ojci...?

 Nie dokończyłam, ponieważ dała mi kuksańca w ramię. Dobrze, że to zrobiła, bo inaczej byśmy miały kłopoty.

 Tata jednak... Nie ruszył do lochów, tylko gdzieś na górę, gdzie kilka chwil temu podążyła Domi.

Pobiegłyśmy szybko i cicho do naszego dormitorium, a w drodze w pokoju wspólnym, Kaja potknęła się o pijanego Dracona. No cóż... Wcześniej go nie zauważyłam, a ten widok jak upadła na jego plecy był dość... zabawny. 

 Kaj w cichym truchcie ściągnęła kurtkę i buty, po czym w ubraniu chciała wskoczyć pod swoją kołdrę, ale w połowie tego czynu, zatrzymałam ją, chwytając za jej łokieć.

 - Gdzie wyście były?! - spytałam cicho.

 - Powiem ci rano - szepnęła zdruzgotana i położyła się spać. - Dobranoc.

 - Dobranoc.

 I sama położyłam się do łóżka. Miałam nadzieję, że ojciec nie nakrył Domi... I też myślałam... Co się takiego stało, że były roztrzęsione.

~*~

Ranek

 Wstałam o wpół do siódmej rano. Nigdzie nie widziałam Kai. Jej łóżko było już posłane, papierki po wczorajszych słodyczach, które z nią jadłam, zniknęły z okolic jej łóżka. Spała ona w ogóle?!

 Naszykowana, kwadrans przed siódmą, miałam zamiar pójść do Wielkiej Sali na śniadanie. Jednak w PW Slytherinu...

 - Co jest...? Avada?

 - Też mi cię miło widzieć Blaise, ale jednak wolę cię w niekacowatym stanie - oznajmiłam, wstając z jego brzucha, na którym wylądowałam podczas upadku.

 - Aż tak ze mną źle nie jest, panienko Snape - uśmiechnął się uroczo. - Jak mnie głowa boli... Psia dupa...

 - Nie mów psia dupa! - skarciłam go.

 - Bo ... ? - Uśmiechnął się łobuzersko.

 - Bo... Bo... Bo tak!

 - Hola, hola! - odezwał się Draco tak niespodziewanie, że aż podskoczyłam. - Co to za branie, Diable?

 Zarumieniłam się. Zabini zaś się zaśmiał. Po chwili sama zaczęłam rechotać.

 - Weźcie eliksir na kaca i przyjdźcie na śniadanie - powiedziałam, odchodząc do wyjścia pomieszczenia.

 Dalej ciekawiła mnie ta krótka akcja w nocy z dziewczynami... Co do tego miał tata?

 Weszłam do centralnego miejsca Hogwartu. Kaja już siedziała przy naszym stole. Dosiadłam się do niej. Była pogrążona gdzieś daleko w swoich myślach.

 - Siostra... Co się w końcu stało? - zagadnęłam, bo cisza jaka była między nami aż krzyczała w moich uszach. A te milczenie było jeszcze gorsze, biorąc pod uwagę to, że ja, ona i Domi byłyśmy same w Sali. No... Może nie licząc Dumbledore'a i Flitwicka. No cóż... Sobota.

 - Nic - mruknęła.

 - Przecież wiem, że coś się stało. Czemu nic nie chcesz mi powiedzieć?

 Pokręciła głową.

 - Mówiłaś, że mi powiesz rano.
 - Ale nie mówiłam, na którym ranku.
 - Gadaj, albo sama to z ciebie wyciągnę.
 - Niby jak? - prychnęła.
 - Nie wiem! Veritaserum. Wezmę od ojca i... - Urwałam widząc, jak twarz Kai robi się bledsza. - Kaj...?
 - Lepiej będzie, jak nie będziesz wiedziała - mruknęła.
 Spojrzała na stół nauczycielski, gdzie właśnie siadał ojciec. Było widać, iż każdy, nawet najmniejszy ruch sprawiał mu ból. Może potrafił to ukrywać, jednak nie przed córkami.
 Spuściła głowę, wbijając wzrok w swój talerz, gdzie właściwie dalej leżał nieruszony tost.
 Doznałam olśnienia.
 Noc z drugiego na trzeciego grudnia tego roku...
 Wstałam energicznie z miejsca i wściekła ruszyłam w stronę dormitorium. Nie zwracałam kompletnie uwagi na to, kto przechodził w okolicy. Nie mogłam pojąć, czemu to zrobiły.
 Wychodziwszy z korytarza do dormitorium, zatrzasnęłam za sobą drzwi, jednak one się nie zamknęły, pod wpływem pewnej przeszkody. Była to siostra i zarazem współlokatorka. Masowała się za bolące czoło.
 - Avada...
 - CZY BYŁYŚCIE NA TYM SPOTKANIU ŚMIERCIOŻERCÓW ?! - wybuchłam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* dzisiaj wyjątkowo z perspektywy Avady ;3 . Czasem także mogą się jeszcze pojawić sceny z jej perspektywy, jak i innych bohaterów opowiadania, bądź trzecioosobowa, jednak głównie będzie perspektywa Kai.
==========================
STO LAT JESZCZE RAZ ! :D
AVADA ! SZCZĘŚCIA! POMYŚLNOŚCI! MIŁOŚCI! PRZYJAŹNI! WENY ! <3
Specjalnie z okazji Twoich urodzin właśnie jest ten rozdział z Twojej perspektywy <3 .
Także znajdziecie na "jej cześć" miniaturkę Drinny na drugim blogu ;3 .
Pozdrawiam!
Kaja.